Praca ma charakter metodologiczny - omawiane są w nim i porównywane różne metody ilościowej oceny ryzyka. Oceniano dwa aspekty modelowania ryzyka kancerogennego. Po pierwsze, szacowanie ryzyka w sytuacji jednej dawki efektywnej. W ocenie porównano dwa podejścia: zaproponowane przez Holenderski Komitet Ekspertów ds. Standardów Zawodowych oraz klasyczny model dwustopniowy. W obu uwzględniono to, że zwierzęta były narażane przez okres krótszy niż dwa lata. W metodologii proponowanej przez Holendrów uwzględniany jest okres narażenia i okres obserwacji zwierząt. Używając jako miary narażenia średnich dawek dla okresu całego życia, przeliczonych z wykorzystaniem różnych współczynników uwzględniających czas narażania zwierząt w eksperymencie, uzyskujemy dwa różne modele dawka-odpowiedź. Jeśli wyniki uzyskane w eksperymencie ekstrapoluje się na ryzyko dla ludzi, to każdy z tych modeli doprowadzi do uzyskania innego modelu. Nie istnieje przy tym kryterium, które pozwoliłoby uznać jeden z tych modeli za lepszy od drugiego. Po drugie, istnieje wiele modeli wykorzystywanych w metodzie BMD (BenchMark Dose Models), jednak nie ma kryterium pozwalającego na obiektywny wybór najlepszego modelu. W opracowaniu dla konkretnych danych dopasowano „klasyczny" model dwustopniowy oraz trzy modele BMD: model dwustopniowy, model Weibulla i model liniowy. Różnice obserwowane między poszczególnymi modelami okazały się mało istotne, szczególnie gdy uświadomimy sobie rozmiar niepewności związany w chwili obecnej z modelowaniem ryzyka. Najważniejszą korzyścią wynikającą z przeprowadzonego porównania jest możliwość wyboru konkretnego
modelu z większej puli, co może ułatwiać analizę ryzyka. Ponadto, jeśli badana substancja chemiczna nie jest kancerogenem o działaniu genotoksycznym, w ocenie ryzyka wystarczy ograniczyć się do oszacowania wartości progowej. Med. Pr. 2009;60(3):215-221