W 2007 r. w wykazie wartości najwyższych dopuszczalnych stężeń chemicznych i pyłowych czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy opublikowano nową wartość najwyższego dopuszczalnego stężenia dichlorometanu - 88 mg/m3. W porównaniu do wartości obowiązującej w Polsce od 20 lat (20 mg/m3) jest ona ponad 4-krotnie wyższa. Jednocześnie zrezygnowano z ustalenia wartości najwyższego dopuszczalnego stężenia chwilowego. Dichlorometan należy do czynników, dla których wchłanianie innymi drogami niż układ oddechowy jest przesłanką do stosowania monitoringu biologicznego w celu niedopuszczenia do „zaniżenia ryzyka". Wyniki badań potwierdzają, że lotne związki chlorowcoorganiczne, w tym dichlorometan, wydalane są z moczem w postaci niezmienionej, wobec czego ten rodzaj materiału biologicznego doskonale nadaje się do oceny procesu ich wchłaniania i ekspozycji. Zaproponowano przyjęcie oznaczenia dichlorometanu w moczu pod koniec zmiany roboczej jako specyficznego wskaźnika narażenia na dichlorometan w Polsce. Narażeniu inhalacyjnemu na dichlorometan w stężeniu przyjętym za NDS, tj. 88 mg/m3, odpowiada wartość DSB równa 0,15 mg DCM/l moczu. Zaproponowana wartość DSB jest spójna z wartością ustaloną przez Amerykańską Konferencję Rządowych Higienistów Przemysłowych. Med. Pr. 2008;59(2):187-195