Identyfikacja pól elektromagnetycznych w otoczeniu linii napowietrznych wymaga przeprowadzenia pomiarów i na ich podstawie ustalenia maksymalnych wartości natężenia pola elektrycznego (Emax), magnetycznego (Hmax) oraz szerokości obszaru, w którym natężenie pola elektrycznego przekracza wartość 1 kV/m. Pomiary należy wykonywać w tych przekrojach linii, w których odległość od ziemi przewodów fazowych linii jest najmniejsza, a wyniki pomiarów przeliczać na warunki, jakie wystąpią przy parametrach pracy linii najbardziej niekorzystnych z punktu widzenia wpływu na środowisko. Oznacza to konieczność uwzględnienia maksymalnego dopuszczalnego napięcia i prądu linii, a także najwyższej dopuszczalnej temperatury przewodów. W przypadku linii jednotorowych przeliczenie wartości zmierzonych na spodziewane wartości maksymalne Emax i Hmax nie jest trudne, chociaż wymaga znajomości profili poprzecznych linii w przęsłach, w których przeprowadzano pomiary. Poważny problem stwarza natomiast przeliczanie wartości natężenia pola magnetycznego wytwarzanego przez linie dwutorowe. Ponieważ w większości przypadków pomiary w otoczeniu linii dwutorowych wykonywane są przy niesymetrycznym obciążeniu każdego toru, przeliczenie wyników pomiarów na jednakowe obciążenie obu torów linii jest praktycznie niemożliwe. W konsekwencji wyniki pomiarów natężenia pola magnetycznego przeprowadzone przy nierównomiernie obciążonych torach linii nie mogą być podstawą do oceny możliwości przekroczenia dopuszczalnej wartości natężenia pola magnetycznego określonej w obowiązujących przepisach. Ocena taka może być przeprowadzona wyłącznie na podstawie wyników obliczeń. Med. Pr. 2009;60(2):159-165