Wstęp: Wyznaczono pochodny poziom niepowodujący zmian w warunkach narażenia zawodowego - DNELinh dla but-2-yno-1,4-diolu, zgodnie z założeniami REACH, oraz porównano wartości najwyższego dopuszczalnego stężenia (NDS) w powietrzu na stanowiskach pracy z oszacowaną wartością DNELinh. Materiał i metody: Obliczenia wykonano na podstawie danych pochodzących z dwóch eksperymentów toksyczności inhalacyjnej na szczurach oraz danych uzyskanych z trzech doświadczeń, w których narażano zwierzęta drogą pokarmową. Wyniki: Wyprowadzone wartości DNELinh wykazują znaczne różnice i mieszczą się w granicach od 0,33 do 0,02 mg/m³, w zależności od rodzaju wybranego eksperymentu i efektu krytycznego. Wydaje się, że 30-dniowa ekspozycja inhalacyjna najlepiej spośród dostępnych badań odzwierciedla rzeczywistą drogę penetracji organizmu człowieka przez ksenobiotyk. Badanie to stało się również podstawą do zaproponowania wartości najwyższego dopuszczalnego stężenia (NDS) dla but-2-yno-1,4-diolu, która wynosi 0,25 mg/m³ i jest bliska wyliczonej wartości DNELinh - 0,10 mg/m³ dla miejscowego działania drażniącego. Obie wartości (NDS i DNELinh) zostały oszacowane na podstawie tej samej wartości wyjściowej, tj. NOAECloc dla działania miejscowego - 0,5 mg/m³, natomiast zastosowano różne współczynniki szacunkowe. Wnioski: Ze względu na posługiwanie się inną metodologią do wyznaczenia wartości DNELinh i NDS, DNELinh wykazuje tendencje do osiągania niższych wartości niż odpowiednie wartości NDS oszacowane dla tych samych efektów zdrowotnych. Może to wskazywać, że NDS nie stanowi odpowiedniego poziomu zabezpieczenia w przypadku narażenia zawodowego na but-2-yno-1,4-diol, zgodnie z REACH. Obliczenia prowadzą do uzyskania nowych, niższych wartości, które wymagają stosowania innych środków kontroli ryzyka i warunków operacyjnych niż dotychczas. Med. Pr. 2009;60(5):347-357