Praca w środowisku mokrym należy do najważniejszych czynników ryzyka rozwoju chorób zawodowych skóry. Ekspozycja skóry rąk na mokre środowisko powyżej dwóch godzin dziennie, noszenie okluzyjnych rękawic ochronnych w tym samym wymiarze czasu lub konieczność częstego mycia rąk prowadzi poprzez uszkodzenie warstwy rogowej naskórka do zaburzenia jego funkcji barierowej i rozwoju kontaktowego zapalenia skóry z podrażnienia. Może również sprzyjać penetracji alergenów przez skórę i tym samym zwiększać prawdopodobieństwo uczulenia na alergeny zawodowe. Narażenie na pracę w środowisku mokrym odgrywa znaczącą rolę w grupach zawodowych takich, jak fryzjerzy i fryzjerki, pielęgniarki i inni pracownicy służby zdrowia, personel sprzątający, zatrudnieni przy przetwórstwie żywności i obróbce metali. Częściej dotyczy kobiet, ponieważ stanowią one większość zatrudnionych w zawodach związanych z mokrym środowiskiem pracy. Ograniczenie społecznych i ekonomicznych kosztów dermatoz zawodowych spowodowanych pracą w środowisku mokrym jest możliwe dzięki odpowiednim działaniom profilaktycznym. Działania te obejmują identyfikację grup ryzyka, edukację pracowników, organizację pracy zmierzającą do maksymalnego ograniczenia styczności z mokrym środowiskiem, stosowanie środków ochrony indywidualnej oraz pielęgnację skóry po zakończeniu pracy. Med. Pr. 2010;61(1):65-77