Zjawisko starzenia się społeczeństw jest jednym z istotniejszych demograficznych i ekonomiczno-społecznych problemów współczesnego świata. Wraz z wiekiem zmieniają się możliwości wykonywania pracy przez człowieka, co jest spowodowane głównie obniżaniem się wydolności i sprawności fizycznej oraz niektórych elementów sprawności psychofizycznej (np. spostrzegawczości, szybkości reakcji, sprawności narządów zmysłów). Jednocześnie u osób starszych większa jest częstość występowania chorób układu krążenia, układu oddechowego i mięśniowo-szkieletowego, a także zaburzeń hormonalnych i przemiany materii. Z kolei wymagania, jakie stawia wykonywana praca zawodowa, o ile nie następuje zmiana stanowiska, najczęściej pozostają takie same bez względu na wiek pracownika. To sprawia, że wraz z wiekiem może wzrastać jego rzeczywiste obciążenie pracą. Mimo pogarszającej się z wiekiem zdolności do pracy uwarunkowania demograficzne i ekonomiczne wskazują na potrzebę wydłużania okresu aktywności zawodowej. Zachęcanie rosnącej liczby starszych pracowników do pozostania w zatrudnieniu jest uzasadnione tylko wówczas, gdy równolegle podejmowane są działania zmierzające do utrzymywania zdolności do pracy przez cały okres aktywności zawodowej pracownika, podnoszenia jego kwalifikacji, a także działania ukierunkowane na modyfikację zadań, stanowisk, rytmu i czasu pracy w celu dostosowania ich do zmieniających się możliwości pracownika. Działania temu służące, realizowane systemowo w przedsiębiorstwach, nazywane są systemami zarządzania wiekiem (age management). W artykule omówiono główne założenia systemów zarządzania wiekiem oraz rolę, jaką w tych systemach powinni odgrywać lekarze medycyny pracy. Med. Pr. 2010;61(1):55-63