Wstęp: W oparciu o model predykcyjny EASE (Estimation and Assessment of Substance Exposure), implementowany do modelu EUSES 2.1. (The European Union System for the Evaluation of Substances) wyznaczono szacunkowy poziom narażenia i porównano go z danymi pomiarowymi uzyskanymi w miejscu pracy dla trzech wybranych rozpuszczalników organicznych: toluenu, octanu etylu i acetonu. Materiał i metody: Zanim przystąpiono do właściwej walidacji programu EASE przetestowano model dla trzech scenariuszy narażenia. Ich odmienność polegała na różnicach w schemacie decyzyjnym sterowania procesem. Do badania wytypowano 5 substancji: 1,4-dioksan, eter tert-metylowo-butylowy, dietyloaminę, 1,1,1-trichloroetan i bisfenol A. Po przetestowaniu badanego modelu następnym krokiem była jego walidacja, tj. jednoczesne wyznaczenie szacunkowego poziomu narażenia w oparciu o model pomiarowy i porównanie z danymi pomiarowymi uzyskanymi w miejscu pracy. Dysponowano rezultatami pomiarów stężeń toluenu, octanu etylu i acetonu w powietrzu środowiska pracy w fabryce farb i lakierów, fabryce obuwia i w rafinerii. W celu oszacowania narażenia inhalacyjnego wybrano trzy typy scenariuszy narażenia, które dostosowano do opisu warunków pracy uzyskanych w miejscu dokonywania pomiarów. Wyniki: Porównanie wielkości skalkulowanego narażenia dla toluenu, octanu etylu i acetonu z danymi pochodzącymi z pomiarów przeprowadzonych w środowisku pracy wykazało, że przewidywania modelu są zbliżone do wyników pomiarów. Jedynie w przypadku niskich zakresów stężeń wielkości stężeń zmierzonych są wyższe niż przewidywania EASE. Wnioski: Model EASE to przejrzysty, konsekwentny system, który może spełniać znaczącą rolę jako dodatkowy element procesu szacowania narażenia inhalacyjnego na substancje chemiczne w powietrzu środowiska pracy. Jeśli dostępne są dane pomiarowe, powinny być one preferowane względem wartości szacunkowych pochodzących z modeli. Program EASE nie tylko pozwala na szacowanie narażenia inhalacyjnego, ale również daje możliwość oceny ryzyka związanego z zagrożeniem oraz przewidywania narażenia pracownika przez skórę. Med. Pr. 2010;61(3):307-314