W Polsce, według przeprowadzonego w 2002 r. Narodowego Spisu Powszechnego, 14,3% mieszkańców uznawanych jest za osoby niepełnosprawne. Z kolei wskaźnik zatrudnienia niepełnosprawnych w Polsce jest jednym z najniższych w Europie i w 2004 r. wyniósł ok. 13%. Zachodzi więc konieczność zmiany w kierunku udoskonalenia systemu orzeczniczego, poprawienia jego wydolności oraz skuteczności oddziaływań wobec osób niepełnosprawnych. Służba medycyny pracy odgrywa istotną rolę w procesie aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych. Istnienie barier w ich zatrudnianiu na poziomie służby medycyny pracy w dużym stopniu wynika z braku wytycznych w tym zakresie. Ponadto, powodem trudności orzeczniczych o istnieniu lub braku przeciwwskazań do wykonywania pracy na określonym stanowisku jest często brak pełnej wiedzy na temat stanu zdrowia pacjenta. Najwięcej problemów przy orzekaniu o zdolności do pracy sprawiają zaburzenia psychiczne, padaczka i cukrzyca.