Wstęp: Wypalenie zawodowe to zespół negatywnych objawów emocjonalnych i behawioralnych, które występują u osób wykonujących szeroko rozumiane zawody usługowe. Zalicza się do nich także zawód nauczyciela. Mimo znacznej liczby studiów nad wypaleniem nauczycieli stosunkowo niewiele z nich poświęcono nauczycielom szkół wyższych. Przedmiotem artykułu jest oszacowanie stopnia zagrożenia wypaleniem tej grupy zawodowej oraz analiza indywidualnych determinant i dynamiki wypalania się nauczycieli akademickich. Status głównych czynników miały: płeć, wiek, czynniki osobowości i cechy temperamentalne. Analizowano także rolę odczuwanego wsparcia społecznego. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 97 pracowników naukowo-dydaktycznych z trzech łódzkich państwowych uczelni: Uniwersytetu Łódzkiego, Uniwersytetu Medycznego i Politechniki Łódzkiej, a także jako grupa porównawcza - 100 nauczycieli łódzkich liceów ogólnokształcących. Do pomiaru zmiennych zależnych (wypalenie i jego składowe) zastosowano MBI General Survey. Poziom czynników mierzono za pomocą standardowych testów psychologicznych: NEO-FFI oraz FCZ-KT. Zastosowano również Skalę Odczuwanego Wsparcia Społecznego. Wyniki: Wyniki badań wskazują na znacznie niższe zagrożenie syndromem wypalenia zawodowego u nauczycieli szkół wyższych w porównaniu znbsp;nauczycielami liceum. Wśród indywidualnych czynników wypalenia dużą rolę odgrywają płeć i wiek oraz niektóre tylko cechy temperamentu, a także osobowości (reaktywność emocjonalna, perseweratywność i ekstrawersja). Okazało się również, że odczuwane wsparcie społeczne nie zapobiega rozwojowi syndromu wypalenia. Wnioski: Na podstawie wyników badań sformułowano kilka wniosków o charakterze praktycznych zaleceń odnoszących się w głównej mierze do prewencyjnego szkolenia nauczycieli szkół niższego szczebla oraz zmian w organizacji pracy nauczycieli akademickich.