Padaczka uniemożliwia lub ogranicza wykonywanie wielu zawodów. Ze względu na zróżnicowaną etiologię stanowi ona poważny problem diagnostyczny i orzeczniczy. Uważa się, że jest jednym z najpoważniejszych przeciwwskazań do prowadzenia pojazdów silnikowych. Celem pracy jest analiza istniejących trudności diagnostyczno-orzeczniczych i sposobu postępowania w podejmowaniu decyzji dotyczących określenia zdolności do prowadzenia pojazdów silnikowych. W klinicznym rozpoznaniu padaczki w analizowanym piśmiennictwie brano pod uwagę charakter występujących napadów, częstość okoliczności, w jakich się ujawniły, wyniki badania neurologicznego i elektroencefalograficznego (EEG), a w niektórych wypadkach wyniki badania technikami neuroobrazowania. W praktyce klinicznej najczęstsze problemy stwarza różnicowanie napadów padaczkowych z omdleniami, przejściowym napadem niedokrwiennym mózgu (TIA) i napadami psychogennymi. Obecnie istnieje tendencja do większej liberalizacji przepisów dla chorych z padaczką. Postępowanie orzecznicze w przypadkach padaczki nie może być ujmowane schematycznie i  wymaga ścisłego indywidualizowania przy podejmowaniu decyzji o zdolności prowadzenia pojazdów silnikowych. W pracy zaprezentowano też trzy przypadki z podejrzeniem lub rozpoznaniem padaczki oraz omówiono procedury diagnostyczne i orzecznicze przy kwalifikowaniu do prowadzenia pojazdów.