Wstęp: Celem pracy była analiza danych uzyskanych w przebiegu procesu diagnostycznego pod kątem ich rzeczywistej przydatności do postawienia końcowego rozpoznania choroby zawodowej u pacjentów z podejrzeniem astmy oskrzelowej narażonych na diizocyjaniany, hospitalizowanych w Klinice Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi (IMP) w ciągu ostatnich 11 lat. Materiał i metody: W latach 1999-2009 hospitalizowano w Klinice Chorób Zawodowych IMP 37 pacjentów z podejrzeniem zawodowej astmy pochodzenia zawodowego narażonych na diizocyjaniany w miejscu pracy. Wyniki: Analizie poddano wyniki badań 37 pacjentów. Wyodrębniono trzy grupy osób: z rozpoznaną astmą zawodową z uczulenia na diizocyjaniany, z rozpoznaną astmą atopową oraz grupę badanych, u których nie było podstaw do rozpoznania żadnej z chorób alergicznych układu oddechowego. Dodatnie odczyny z co najmniej jednym alergenem pospolitym środowiska wykazano u 40% pacjentów z rozpoznaną astmą
pochodzenia zawodowego, u 64,3% w grupie pacjentów z rozpoznaną astmą niezawodową oraz u 15,4% pacjentów bez choroby alergicznej układu oddechowego. U żadnego z pacjentów nie stwierdzono obecności sIgE w stosunku do tych związków chemicznych w surowicy. Swoistą próbę prowokacyjną wykonano u wszystkich 37 badanych. Dodatni wynik testu prowokacyjnego z diizocyjanianami
odnotowano u 10 osób. Wnioski: Standaryzowana swoista wziewna próba prowokacyjna jest badaniem, które ma rzeczywistą wartość diagnostyczną w rozpoznawaniu astmy zawodowej wywołanej przez diizocyjaniany w przypadku średnio 7,5-letniego braku ekspozycji na te związki. Oznaczanie IgE specyficznych w surowicy krwi wydaje się nie mieć znaczenia diagnostycznego w przypadku astmy indukowanej przez diizocyjaniany w przypadku braku narażenia zawodowego trwającego 7,5 roku. Atopia nie jest czynnikiem ryzyka astmy alergicznej wywołanej przez diizocyjaniany. Med. Pr. 2011;62(6):567-577