Abstract

Wstęp: Renta szkoleniowa jest świadczeniem (wprowadzonym do systemu ubezpieczeń społecznych 1 września 1997 r.) przysługującym osobie, która trwale utraciła zdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie, ale po odpowiednim przekwalifikowaniu może wykonywać pracę w innym zawodzie. Celem pracy była ocena zgodności orzeczeń o celowości przekwalifikowania zawodowego z zasadami orzecznictwa lekarskiego, a także próba oceny ich „skuteczności", wyrażająca się liczbą osób przekwalifikowanych. Materiał i metody: Analizie poddano 300 akt spraw, w których w 2009 r. lekarz orzecznik lub komisja lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wydała orzeczenie o celowości przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie. Rentę szkoleniową przyznano tylko 219 osobom. Wyniki: Spośród 300 analizowanych orzeczeń o celowości przekwalifikowania zawodowego znaczny odsetek (ponad 35%) stanowiły orzeczenia nieprawidłowe. W aktach tylko 52 (23,74%) osób (spośród 219, którym przyznano rentę szkoleniową) znajduje się informacja o odbyciu przekwalifikowania (szkolenia). W 24 (10,95%) aktach spraw zawarta była informacja o skierowaniu na określony kurs i o jego terminie, ale bez danych o ukończonym szkoleniu. W 2 (0,91%) sprawach ubezpieczeni nadal pobierali rentę szkoleniową (od 21 miesięcy i od 30 miesięcy). Mimo przyznanej renty szkoleniowej nie udało się przekwalifikować 141 osób. Wnioski: Znaczny odsetek (ponad 35%) orzeczeń o celowości przekwalifikowania zawodowego wydawanych jest niezgodnie z zasadami orzecznictwa lekarskiego. Spowodowane jest to nieznajomością obowiązujących w tym zakresie zasad oraz przepisów prawa. Należy zwiększyć liczbę szkoleń na temat orzekania o celowości przekwalifikowania zawodowego i aktualnie obowiązujących przepisów prawa. Med. Pr. 2012;63(4):431-440

Key words