Abstract

Wskaźnik aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych w Polsce jest ciągle bardzo niski w porównaniu z innymi krajami europejskimi. Za jedną z przyczyn tego stanu uważa się opór pracodawców przed zatrudnianiem tych osób. Wynika on m.in. z obaw pracodawców o wydajność osób niepełnosprawnych, a także z powodu konieczności przystosowania środowiska pracy do ich możliwości psychofizycznych. Ponadto dotychczasowy sposób orzekania o niepełnosprawności niewystarczająco motywuje pracodawców do podejmowania wysiłku na rzecz przystosowania środowiska pracy do potrzeb takich osób. W artykule starano się określić podstawowe zasady przystosowania środowiska pracy dla osób niepełnosprawnych: osób z dysfunkcją narządu ruchu oraz osób z ograniczeniami intelektualnymi i zaburzeniami psychicznymi. Dla pierwszej wymienionej grupy przystosowanie środowiska pracy do możliwości psychofizycznych może oznaczać modyfikację jego fizycznych aspektów i może się wiązać z ponoszeniem określonych nakładów finansowych. Dla drugiej grupy przystosowanie środowiska pracy oznacza głównie zapewnienie wsparcia społecznego (zarówno instrumentalnego, jak i emocjonalnego) przez osoby nadzorujące ich pracę i przez współpracowników. Wysiłek związany z przystosowaniem środowiska pracy do potrzeb osób niepełnosprawnych powinien być podejmowany z myślą nie tylko o poprawie wskaźników finansowych gospodarki, ale także o przeciwdziałaniu wykluczeniu społecznemu. Med. Pr. 2012;63(4):493-504

Key words