Abstract

Wstęp: Częstość występowania urazów czaszkowo-mózgowych wzrasta wraz z narastającą liczbą wypadków drogowych. Podkreśla się, że dokładne ustalenie częstości występowania urazów czaszki i mózgu jest trudne. Materiał i metody: Oceną objęto 43 mężczyzn w wieku średnio 47,1 lat (odchylenie standardowe: 11,4). Wśród badanych 23 kierowców miało prawo jazdy kategorii A, A1, A2, AM, B, B1 i BE bez prawa wykonywania zawodu kierowcy, natomiast 20 osób wykonywało zawód kierowcy z prawem jazdy kategorii C, CE, C1, CE, D, DE, D1 i D1E. Okres zatrudnienia kierowców zawodowych wahał się od 4 do 33 lat (średnia: 19 lat, odchylenie standardowe: 7,7). Rozpoznanie kliniczne ustalono na podstawie informacji uzyskanych od badanych, zgromadzonej dokumentacji medycznej i przeprowadzonego badania neurologicznego, uzupełnionego innymi badaniami specjalistycznymi. Wyniki: Encefalopatia pourazowa rozpoznana u 23 (53,5%) badanych charakteryzowała się urozmaiconym obrazem klinicznym. Najczęstszym przeciwwskazaniem do prowadzenia pojazdów była encefalopatia pourazowa zwykła, rozpoznanau 13 badanych. Padaczka pourazowa stanowiła przeciwwskazanie do prowadzenia pojazdów u 5 osób. W dwóch przypadkach przeciwwskazaniem był przebyty krwotok podpajęczynówkowy - u jednej osoby z deficytem neurologicznym, u drugiej - z zespołem czołowym. W pozostałych przypadkach (46,5% badanych) bez tzw. deficytu neurologicznego po okresie leczenia uznano zdolność do prowadzenia pojazdów. Wnioski: Postępowanie orzecznicze w przypadku osób po przebytych urazach czaszkowo-mózgowych nie może być ujmowane schematycznie i wymaga ścisłego indywidualizowania przy ocenie zdolności do prowadzenia pojazdów.

Key words