Wstęp: Zagrożenia psychospołeczne występujące w środowisku pracy stanowią jedno z najpoważniejszych wyzwań w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa pracowników. Zagrożenia te stanowią źródło stresu zawodowego i mogą wpływać nie tylko na zdrowie i bezpieczeństwo poszczególnych osób, lecz również na funkcjonowanie całej organizacji. Cel: Celem pracy była ocena wiedzy osób czynnych zawodowo o potencjalnych psychospołecznych zagrożeniach zawodowych, skutkach narażenia na nie i profilaktyce antystresowej w miejscu pracy. Uzyskane wyniki wykorzystane zostaną jako wskazówki do tworzenia programu edukacyjnego poszerzającego wiedzę zatrudnionych na temat zagrożeń związanych ze stresem zawodowym. Materiał i metody: Badania przeprowadzono w grupie 210 osób aktywnych zawodowo. W pracy wykorzystano opracowaną dla potrzeb badań ankietę „Psychospołeczne Zagrożenia w Miejscu Pracy". Wyniki: Stresory związane z wykonywaną pracą (głównie przeciążenie ilościowe i jakościowe) wskazywane były przez respondentów jako najczęstsze zagrożenie psychospołeczne w środowisku pracy (67,62%). Drugą pod względem liczby wskazań (51,90%) okazała się grupa stresorów wynikająca ze stosunków interpersonalnych w pracy. Respondenci nie upatrują źródeł stresu zawodowego w czynnikach pozaorganizacyjnych (0,48%), natomiast wskazywali na skutki pracy w chronicznym stresie głównie w kontekście skutków zdrowotnych (88,10%). Według badanych zagrożeniom psychospołecznym w środowisku pracy powinien przeciwdziałać przede wszystkim pracodawca (13,81%) i przełożony (19,05%). Prawie połowa badanych (46,67%) nie wiedziała, czy w polskim prawie istnieją przepisy dotyczące ochrony pracowników przed stresem zawodowym. Wnioski: Badani reprezentują przeciętny poziom wiedzy na temat przyczyn stresu zawodowego i jego skutków. Jednocześnie wykazano, że niewiedza wśród badanych respondentów w zakresie profilaktyki antystresowej jest powszechna. Wyniki wskazują na konieczność edukacji kompleksowej, tzn. obejmującej wszystkie możliwe aspekty związane z omawianym zagadnieniem. Med. Pr. 2010;61(4):393-411