Dane ogólne
| Kadra zarządzająca
| Jednostki organizacyjne
| Komisja Bioetyczna
| Rozwój naukowy
| Nagrody i wyróżnienia
| Centra doskonałosci
| Programy profilaktyczne
| Akredytacje
| GLP
| Historia
| Patron
| Fundacja 4-COT
| Narodowa Strategia Spójności
| NPZ
Biografia
|
|
|
Jerzy Nofer urodził się 27 sierpnia 1916 r. W 1933 r. wstąpił na Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. W chwili wybuchu II wojny światowej był na V roku studiów. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako lekarz wolontariusz, pełnił funkcję kierownika kolumny do walki z durem plamistym oraz jako laborant w Instytucie Produkcji Szczepionki Weigla w Częstochowie.
W sierpniu 1945 r. przeniósł się do Łodzi, gdzie rozpoczął pracę w łódzkiej filii Państwowego Zakładu Higieny w charakterze asystenta, początkowo na Oddziale Dezynfekcji, a potem Oddziale Higieny Pracy, kierowanym przez Emila Palucha. Jednocześnie pracował w Katedrze i Zakładzie Higieny Ogólnej i Społecznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Łódzkiego, a następnie w nowo powołanej Akademii Medycznej. W trakcie pracy, w dniu 16 sierpnia 1948 r., otrzymał dyplom lekarza na Wydziale Lekarskim UŁ. W 1952 r., na podstawie dysertacji przygotowywanej pod kierunkiem prof. dr. hab. med. E. Palucha, uzyskał na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Łodzi stopień naukowy doktora medycyny.
We wrześniu 1952 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie do końca 1954 r. pracował w Katedrze Higieny kierowanej przez prof. Marcina Kasprzaka, a także na stanowisku zastępcy kierownika Oddziału Sanitarno-Higienicznego Akademii Medycznej w Warszawie.
Z dniem 1 stycznia 1955 r. Jerzy Nofer został powołany na stanowisko dyrektora Instytutu Medycyny Pracy w Przemyśle Włókienniczym i Chemicznym w Łodzi. Stanowisko to pełnił do 1977 r. z roczną przerwą w latach 1961-1962, kiedy to podjął próbę organizacji Centralnego Instytutu Medycyny Pracy na Śląsku. W roku powołania na stanowisko dyrektora IMP objął także kierownictwo Katedry Higieny Akademii Medycznej w Łodzi.
W dniu 9 października 1968 r. Jerzy Nofer otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego.
Był autorem i współautorem licznych prac naukowych, dotyczących przede wszystkim oceny warunków pracy w przemyśle włókienniczym i chemicznym. Odegrał zasadniczą rolę w walce o ustanowienie medycyny pracy jako nowej specjalizacji medycznej, co stało się w 1958 r. Był inicjatorem jej utworzenia, twórcą pierwszych programów specjalizacyjnych i systemu szkolenia podyplomowego lekarzy specjalistów medycyny pracy, a także: szkolenia kadr pracowników służb sanitarno-epidemiologicznych, programów nauczania studentów w zakresie medycyny pracy, metodyki nadzoru fachowego nad służbami zajmującymi się w praktyce ochroną zdrowia pracowników i metodyką profilaktycznych badań lekarskich w przemysłowej służbie zdrowia. Był autorem jednego z największych osiągnięć swoich i Instytutu - opracowania międzynarodowego programu oceny toksyczności nowych substancji i technologii chemicznych, i wygrania przetargu na jego realizację w ramach UNDP - United Nations of Development Programme. Pomyślny przebieg tego programu w latach 1972-1975 i wysoka ocena jego przeprowadzenia zadecydowały o przyznaniu Instytutowi statusu Ośrodka Referencyjnego Światowej Organizacji Zdrowia.
Profesor Nofer przez wiele lat pełnił funkcję redaktora naczelnego dwumiesięcznika "Medycyna Pracy", przewodniczącego Rady Programowej miesięcznika "Zdrowie Publiczne", prezesa Polskiego Towarzystwa Medycyny Pracy, wiceprzewodniczącego, a następnie honorowego członka Międzynarodowej Komisji i Międzynarodowego Towarzystwa Medycyny Pracy, eksperta Światowej Organizacji Zdrowia i Międzynarodowego Biura Pracy w Genewie oraz członka wielu komisji, rad naukowych, zespołów polskich i zagranicznych.
Profesor Jerzy Nofer zmarł w dniu 3 lutego 1981 r.
Jerzy Nofer urodził się 27 sierpnia 1916 r. W 1933 r. wstąpił na Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. W chwili wybuchu II wojny światowej był na V roku studiów. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako lekarz wolontariusz, pełnił funkcję kierownika kolumny do walki z durem plamistym oraz jako laborant w Instytucie Produkcji Szczepionki Weigla w Częstochowie.
W sierpniu 1945 r. przeniósł się do Łodzi, gdzie rozpoczął pracę w łódzkiej filii Państwowego Zakładu Higieny w charakterze asystenta, początkowo na Oddziale Dezynfekcji, a potem Oddziale Higieny Pracy, kierowanym przez Emila Palucha. Jednocześnie pracował w Katedrze i Zakładzie Higieny Ogólnej i Społecznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Łódzkiego, a następnie w nowo powołanej Akademii Medycznej. W trakcie pracy, w dniu 16 sierpnia 1948 r., otrzymał dyplom lekarza na Wydziale Lekarskim UŁ. W 1952 r., na podstawie dysertacji przygotowywanej pod kierunkiem prof. dr. hab. med. E. Palucha, uzyskał na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Łodzi stopień naukowy doktora medycyny.
We wrześniu 1952 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie do końca 1954 r. pracował w Katedrze Higieny kierowanej przez prof. Marcina Kasprzaka, a także na stanowisku zastępcy kierownika Oddziału Sanitarno-Higienicznego Akademii Medycznej w Warszawie.
Z dniem 1 stycznia 1955 r. Jerzy Nofer został powołany na stanowisko dyrektora Instytutu Medycyny Pracy w Przemyśle Włókienniczym i Chemicznym w Łodzi. Stanowisko to pełnił do 1977 r. z roczną przerwą w latach 1961-1962, kiedy to podjął próbę organizacji Centralnego Instytutu Medycyny Pracy na Śląsku. W roku powołania na stanowisko dyrektora IMP objął także kierownictwo Katedry Higieny Akademii Medycznej w Łodzi.
W dniu 9 października 1968 r. Jerzy Nofer otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego.
Był autorem i współautorem licznych prac naukowych, dotyczących przede wszystkim oceny warunków pracy w przemyśle włókienniczym i chemicznym. Odegrał zasadniczą rolę w walce o ustanowienie medycyny pracy jako nowej specjalizacji medycznej, co stało się w 1958 r. Był inicjatorem jej utworzenia, twórcą pierwszych programów specjalizacyjnych i systemu szkolenia podyplomowego lekarzy specjalistów medycyny pracy, a także: szkolenia kadr pracowników służb sanitarno-epidemiologicznych, programów nauczania studentów w zakresie medycyny pracy, metodyki nadzoru fachowego nad służbami zajmującymi się w praktyce ochroną zdrowia pracowników i metodyką profilaktycznych badań lekarskich w przemysłowej służbie zdrowia. Był autorem jednego z największych osiągnięć swoich i Instytutu - opracowania międzynarodowego programu oceny toksyczności nowych substancji i technologii chemicznych, i wygrania przetargu na jego realizację w ramach UNDP - United Nations of Development Programme. Pomyślny przebieg tego programu w latach 1972-1975 i wysoka ocena jego przeprowadzenia zadecydowały o przyznaniu Instytutowi statusu Ośrodka Referencyjnego Światowej Organizacji Zdrowia.
Profesor Nofer przez wiele lat pełnił funkcję redaktora naczelnego dwumiesięcznika "Medycyna Pracy", przewodniczącego Rady Programowej miesięcznika "Zdrowie Publiczne", prezesa Polskiego Towarzystwa Medycyny Pracy, wiceprzewodniczącego, a następnie honorowego członka Międzynarodowej Komisji i Międzynarodowego Towarzystwa Medycyny Pracy, eksperta Światowej Organizacji Zdrowia i Międzynarodowego Biura Pracy w Genewie oraz członka wielu komisji, rad naukowych, zespołów polskich i zagranicznych.
Profesor Jerzy Nofer zmarł w dniu 3 lutego 1981 r.
Szczególnie polecamy
-
------
Formularz zwrotny
Masz spostrzeżenia dotyczące strony?
wypełnij formularz
